Izrael opracowuje system nawigacji bez GPS

Rozwiązania bazujące na sygnale GPS są obecnie najczęściej wykorzystywanym narzędziem w przypadku technologii nawigacyjnych. W razie zastosowań cywilnych chwilowa utrata kontaktu z satelitami nawigacyjnymi nie jest zazwyczaj wielkim problemem - pozycję można wyznaczyć w inny sposób, a nieco mniejsza precyzja jest z reguły akceptowalna. Co innego, jeśli korzysta z niego wojsko. Moduły GPS znajdują się już nie tylko w pojazdach czy dużych rakietach samosterujących, ale również w znacznie mniejszych pociskach, poruszających się z bardzo dużymi prędkościami. W armii nawet krótka przerwa w określaniu pozycji może oznaczać, że pocisk nie trafi w cel.

Właśnie przed taką ewentualnością chce zabezpieczyć się Izraelskie Ministerstwo Obrony, które uruchomiło centrum badawcze w celu opracowania nowych technologii nawigacyjnych. Mają one bazować na czujnikach inercyjnych, które obliczają położenie obiektu na podstawie jego ruchu śledzonego od punktu startu. Ich celem jest zwiększenie wydajności oraz możliwości przy zachowaniu względnego bezpieczeństwa w przypadku zakłócania sygnału.

Przy wykorzystaniu nowych technologii sygnał GPS potrzebny jest tylko na początku podróży, aby nawigacja określiła nasze początkowe położenie oraz kierunek, w którym jedziemy. Później czujniki powinny bezbłędnie określać, czy poruszamy się zgodnie ze wskazówkami.

W przeciwieństwie do obecnie stosowanych rozwiązań, nawigacja nowej generacji będzie mogła w bardziej precyzyjny sposób wskazywać cele oraz odległości. Moduły GPS, bazujące na satelitach, często nie oddają fizycznych wartości danego fragmentu celu, technologia niezależna od GPS ma być pod tym kątem o wiele bardziej precyzyjna. 

GPS - historia nawigacji

Historia nawigacji satelitarnej rozpoczęła się 50 lat temu. Pierwszy satelita nawigacyjny, Transit 1B, został wystrzelony w 1960 roku. Wydarzenie to było początkiem rozwoju systemu nawigacji satelitarnej stworzonego przez marynarkę wojenną USA do precyzyjnego naprowadzania swoich rakiet. Pionierski system nie był jednak w stanie określić pozycji wystarczająco dokładnie, dlatego Departament Obrony USA wprowadził w latach 80. nową wersję systemu nawigacyjnego o nazwie GPS (Global Positioning System), który używany jest do dnia dzisiejszego.

Nawigacja satelitarna została udostępniona do użytku cywilnego w 1983 roku. Na jej upowszechnieniu skorzystały przede wszystkim firmy transportowe i telekomunikacyjne, ale sama decyzja otworzyła również nowe możliwości dla nauki, a szczególnie dla twórców oprogramowania. Jednak ograniczenia systemu, wynikające z barier nałożonych przez USA, uniemożliwiały pełne wykorzystanie potencjału nawigacji satelitarnej. Z dokładnością ustalenia położenia do 100 metrów, technologia GPS dostarczała o wiele mniej dokładne informacje niż te, którymi dysponujemy dzisiaj.