Nowe badanie obala mit o ofiarach hiszpanki. Przez lata byliśmy w błędzie

Pandemia grypy hiszpanki z 1918 r. była jedną z najbardziej niszczycielskich w historii ludzkości, zainfekowała prawie jedną trzecią światowej populacji i spowodowała śmierć ponad 25 milionów osób. I to nie ulega wątpliwości, jednak nowe badanie zdecydowanie podważa dość powszechne przekonanie o chorowaniu przede wszystkim młodych i zdrowych osób, które odnotowuje się także w przekazach historycznych i literaturze. Naukowcy przeanalizowali szczątki szkieletowe ofiar grypy i na tej podstawie sugerują, że może to nie być dokładny scenariusz.

Zespół badawczy przeanalizował szczątki prawie 400 osób znajdujące się w Muzeum Historii Naturalnej w Cleveland, bo jak przekonują dowody szkieletowe mogą dostarczyć informacji o osobach, które niekoniecznie są reprezentowane w dokumentach historycznych i dać wgląd w ich rzeczywiste doświadczenia. W badaniu oceniano głównie kości piszczelowe szkieletów pod kątem porowatych zmian, które mogą być długoterminowymi markerami urazów, chorób, stresu lub głodu.

Wnioski? Autorzy zwracają uwagę, że ponieważ pandemia grypy z 1918 r. była tak powszechna, czasami dotykała ludzi w kwiecie wieku, co mogło przyczynić się do przypuszczenia, że wirus atakował przede wszystkim osoby młode. Co więcej, analizy wykazały, że kości część tych "młodych i zdrowych" osób wykazywały oznaki istniejących wcześniej schorzeń.

Oznacza to, że u ofiar grypy z 1918 roku istniało jakieś ukryte źródło słabości - osoby narażone na stres środowiskowy, społeczny lub dietetyczny były znacznie bardziej podatne na zarażenie nowym wirusem w momencie jego pojawienia się.

Podobnie było w przypadku pandemii COVID-19 i zdaniem badaczy będzie przy każdej kolejnej pandemii, ale teraz jesteśmy w dużo lepszej sytuacji. Bo znając czynniki ryzyka, możemy się na podobne wydarzenia przygotować, ograniczając śmiertelność w populacji: