Co jest lepsze, a co gorsze od MP3

Wśród standardów kodowania dźwięku można wyznaczyć trzy główne grupy: bez kompresji, z kompresją bezstratną i z kompresją stratną. Poniżej omawiamy najpopularniejsze i najbardziej przydatne formaty.

Pliki w takim standardzie zawierają dokładną kopię danych, umieszczanych na płytach audio CD. Najpopularniejszym formatem dla tego typu plików jest WAV (WAVE). Mimo doskonałej jakości dźwięku ten sposób zapisu muzyki nie jest - poza zastosowaniami profesjonalnymi - popularny.

Nieskompresowany dźwięk w plikach WAV zajmuje bardzo dużo miejsca. Minuta to około 10 MB. W plikach WAV skopiowanych z płyty audio przepływność wynosi 1411,2 kb/s, a częstotliwość próbkowania to 44,1 kHz.

Pliki z muzyką skompresowaną bezstratnie zawierają te same informacje, co w przypadku standardu nie stosującego kompresji. Ich objętość jest jednak znacznie mniejsza. Wielkość plików jest zbliżona dla różnych standardów - 1 minuta muzyki ma zazwyczaj 4-5 MB.

FLAC - Free Lossless Audio Codec - należy do najpopularniejszych kodeków do kompresji bezstratnej. Ponieważ FLAC nie usuwa żadnych danych ze strumienia audio, po rozkodowaniu można uzyskać dźwięk identyczny z oryginałem.

Pod względem zasady działania FLAC bardziej przypomina popularne algorytmy kompresji danych, jak RAR czy ZIP, niż najpopularniejszy format MP3. Co istotne, FLAC nie wykorzystuje żadnych rozwiązań, które byłyby chronione patentami.

Cechą formatu jest nieproporcjonalnie duży wzrost obciążenia procesora w przypadku ponadstandardowego poziomu kompresji. Spośród formatów bezstratnych FLAC jest najczęściej obsługiwany przez urządzenia mobilne.

Podobnie jak inne bezstratne formaty, Monkey's Audio zapisuje wszystkie dane strumienia audio. W porównaniu do głównego konkurenta - FLAC - wymaga więcej zasobów do obsługi dekodowania, co utrudnia stosowanie go w przenośnych odtwarzaczach audio. Niektóre urządzenia przenośne obsługują ten standard po zastąpieniu oryginalnego oprogramowania Rockboksem.

SHN - Shorten - to dość stary format. Został opracowany w pierwszej połowie lat 90. i - w porównaniu z rynkową konkurencją - pozwala na najszybsze kodowanie i dekodowanie dźwięku.

Choć kod źródłowy SHN został upubliczniony, prawa do niego zachowuje firma Soft Sound. Mimo pionierskiej roli nie cieszy się obecnie większą popularnością.

Standard ten występuje pod dwiema nazwami. Jest znany jako ALE (Apple Lossless Encoder ) oraz ALAC (Apple Lossless Audio Codec). Apple Lossless obsługuje częstotliwość próbkowania do 192 kHz i korzysta z kontenera MPEG4. Kodek jest rozpowszechniany w ramach pakietu iTunes.

Własny format bezstratnej kompresji audio ma również Microsoft. WMA Lossless obsługuje częstotliwość próbkowania do 96 kHz. Bezstratny standard Microsoftu nie jest jednak popularny na rynku.

Ze względu na niewielką objętość plików, a jednocześnie akceptowalną jakość dźwięku, jest to najpopularniejszy sposób zapisu muzyki. Podczas kodowania usuwane są te dźwięki, które - z różnych powodów - nie są słyszane przez odbiorcę. W związku z tym radykalnie maleje ilość danych. Zapisana w taki sposób minuta muzyki, przy częstotliwości próbkowania 44,1 kHz i przepływności 128 kb/s, zajmuje około 1 MB.

Jakość tak zapisanego dźwięku nie jest co prawda zachwycająca, ale zazwyczaj wystarcza dla masowego odbiorcy, słuchającego muzyki na urządzeniach przenośnych. Najpopularniejszym standardem tak zapisanej muzyki pozostaje MP3.

MPC, czyli Musepack wyróżnia się jakością dźwięku. Ten format zapisu muzyki swoje zalety pokazuje przede wszystkim przy wyższych przepływnościach - powyżej 140 kb/s. Celem autorów MPC było stworzenie formatu, który przy możliwie małej objętości plików oferowałby jakość dźwięku zbliżoną do Audio CD.

Wadą tego standardu jest utrudniona obsługa w przypadku urządzeń przenośnych - rozwiązaniem jest w tym wypadku wymiana oryginalnego oprogramowania na np. Rockboksa.

AAC, czyli Advanced Audio Coding, to efekt prac zespołu firm i instytucji badawczych. W jego opracowaniu brały udział m.in. Nokia, Sony, AT&T Bell Laboratories i Instytut Fraunhofera.

Celem przyświecającym twórcom standardu było stworzenie następcy MP3, oferującego lepszą jakość dźwięku przy zbliżonej objętości pliku. AAC, w porównaniu z MP3, obsługuje szerszy zakres częstotliwości próbkowania. Na pewną popularność tego standardu duży wpływ ma firma Apple, udostępniająca tak kodowane pliki w serwisie iTunes.

WMA, czyli Windows Media Audio stanowi część szerszego standardu Microsoftu - Windows Media. W ramach popularyzacji WMA przedstawiciele Microsoftu stwierdzili, że ten sposób kodowania dźwięku zapewnia jakość porównywalną lub lepszą niż MP3 z dwukrotnie większą przepływnością.

Standard nie ma aż tak dużej przewagi nad MP3, jak chcieliby jego twórcy. Mimo tego nowocześniejszy format, jakim jest WMA, zapewnia nieco mniejszą objętość pliku przy porównywalnej jakości dźwięku.

Przewaga WMA jest widoczna przede wszystkim w przypadku plików o niskiej przepływności. Próbki muzyki dla stratnych standardów kodowania można znaleźć na stronie MP3-tech.org.

Ten typ plików to połączenie dwóch standardów - kodeka Vorbis, odpowiadającego za kompresję dźwięku oraz kontenera Ogg, odpowiedzialnego za umieszczenie strumienia danych w pliku. W porównaniu z plikami MP3 o podobnej wielkości, jakość dźwięku jest zauważalnie lepsza. Duże różnice na korzyść tego formatu można również zauważyć podczas kodowania ludzkiej mowy.

Czy korzystacie z innych niż MP3 - także niewymienionych w tekście - formatów kodowania muzyki? Jeśli tak, to z jakich najczęściej?

Łukasz Michalik

Źródło: http://vbeta.pl